Jarek Kefir Bez Cenzury – Niezależne Media

9 odpowiedzi na „NIEZWYKŁE PRZESŁANIE DLA MŁODYCH OD OSOBY STARSZEJ”

1. 

   fakafones

   11 stycznia 2017

   Zjawisko jakie opisałeś to jedna strona medalu. Po drugiej stronie znajdziemy; co byś nie zrobił, czego byś nie osiągnął i tak w pewnym momencie zadasz sobie pytanie: „na co mi było to wszystko” – bo człowiek ZAWSZE pragnie tego czego nie ma.

   A gdy to ma 🙂 to pragnie czegoś innego. I tak w kółko. Prawdopodobnie zostaliśmy zaprogramowani w taki sposób po to by świat nie stał w miejscu, byśmy się rozwijali.

   Niektórym udaje się stanąć z boku i tylko obserwować to wszystko. Wiele nie mają. Wiele nie potrzebują. Widząc to co otacza innych zadają sobie pytanie: „a co jeśli to oni mają rację, a nie ja?”.

   PolubieniePolubienie

   Odpowiedz
   1. 

      Krysia

      11 stycznia 2017

      ,, …w pewnym momencie zadasz sobie pytanie: „na co mi było to wszystko” – bo człowiek ZAWSZE pragnie tego czego nie ma…”

      Myślę, drogi Fakafones, że człowiek zada sobie takie pytanie ZAWSZE wtedy, gdy dostrzeże bezużyteczność, a czasem nawet szkodliwość swoich minionych działań i zachowań.

      I wcale nie chodzi tu o wzbudzanie jakiegoś poczucia winy, ale o mądrzejsze, lepsze przyszłe dni. Wszyscy uczymy się dokonywania wyborów, efektem których jest tak na prawdę jeden cel – dobre samopoczucie, zadowolenie.

      Rzecz w tym, że często to dobre samopoczucie fałszywie odczytujemy.
      Np. całe swoje dni poświęcasz dla sprawiania przyjemności, pracy na rzecz innych. Czyjeś dobre samopoczucie uznajesz za własne. A że człowiek, jak słusznie zauważasz, chce coraz więcej i więcej, to pewnego dnia dochodzisz do wniosku, że już więcej nie możesz dać, czujesz się zmęczony, wyssany.

      I co z twoim dobrym samopoczuciem? Gdzieś zniknęło, zamieniło się na żal w stylu: ,,Ja tyle robię, a szacunku i wdzięczności znikąd!”

      To nie ty się żalisz. To twoja Dusza daje ci do zrozumienia, że przez ten cały czas była samotna, zapomniana, odstawiona na boczny tor.
      To ludzie, poprzez niewdzięczność, zdają się mówić: nie chcę ciągle tylko brać, chcę sam doświadczać, chcę sam dokonywać wyborów.
      Zapominanie o sobie na rzecz ciągłego zabiegania dla spełniania oczekiwań innych jest tak na prawdę narzucaniem im swojej woli, odbieraniem możliwości wyboru i doświadczania.

      Równowaga została zachwiana. Równowaga, o której tak często wspomina Jarek.

      Mamy żal do całego świata, a w rzeczywistości to my sami stworzyliśmy ten stan.

      Ten przykład unaocznia, że wybory, początkowo uznane za właściwe, okazują się wcale takimi nie być.
      Tylko ta radość i dobre samopoczucie są następstwem właściwych wyborów, jeżeli obydwie strony relacji mogą dawać i jednocześnie brać.
      Człowiek jest jak antena – nie może ciągle nadawać bez pobierania impulsów

      Serdecznie pozdrawiam.

      PolubieniePolubienie

      Odpowiedz
2. 

   Rozsądna Anna

   28 grudnia 2016

   Masz rację Mariuszu, ale jak zarazem prawdziwy i zastanawiający, kto nas wrabia w te wszystkie gry , co jest końcowym celem tych gier i co chcą osiągnąć autorzy tych gier, jednego jestem pewna, że na pewno coś złego.
   Karuzela tych gier nie należy do przyjemnych dla nas, ale grunt to się nie poddawać smutkom i żałościom, bądźmy radośni pomimo to.

   PolubieniePolubienie

   Odpowiedz
   1. 

      Mariusz

      28 grudnia 2016

      Otóż to, tego całego „matrixa” to trzeba traktować trochę tak z przymrużeniem oka. Dystans i poczucie humoru na pewno nie zaszkodzą 🙂

      PolubieniePolubienie

      Odpowiedz
3. 

   Rozsądna Anna

   28 grudnia 2016

   A tak nas i nasze życie widzą Istoty z innych wymiarów
   Fragment z książki pt. „Wewnętrzne przebudzenie” Autor: Sisson Colin

   „W dalekiej galaktyce, w środku kosmosu, żyje grupa istot zwanych Władcami Czasu. Pilnują oni całego stworzenia. Są odpowiedzialni za utrzymanie ewolucji wszystkich form życia w całym swoim dominium. Co jakiś czas któryś z nich jedzie na wakacje.
   Pewnego razu przyszła wreszcie kolej na Kroba. Krob udał się do agencji podróży, by znaleźć dla siebie miejsce na spędzenie urlopu.

   – No cóż, panie Krob – rzekł agent – mamy wolne miejsca na dalekich krańcach naszego systemu gwiezdnego, na ‚Czerwonej’ planecie. Może pan tam leżeć do góry brzuchem i cieszyć się wszystkimi przyjemnościami życia.
   – Byłem tam ostatnio i jest tam wspaniale, ale wolałbym coś bardziej egzotycznego – odpowiedział Krob.

   – To może będzie panu odpowiadała „Zielona” planeta w sektorze gwiezdnym 401. Można tam odpoczywać w idealnym spokoju i ciszy. Ostatnio jest to bardzo popularne miejsce.
   – Nie – odrzekł Krob – wolałbym okolicę, w której mógłbym stawić czoło jakimś wyzwaniom. Agent zastanowił się przez chwilę i powiedział:
   – Myślę, że mam coś takiego. Na dalekich krańcach kosmosu znajduje się bardzo mały sektor gwiazd zwany „Drogą Mleczną”. Bóg jeden wie, skąd wzięli taką nazwę. Jest w nim „Niebieska” planeta; można tam bawić się z samym sobą i innymi Władcami Czasu, którzy spędzają tam swój urlop.
   Główną rozrywką jest „zabawa w chowanego”. Jest bardzo popularna. Zanim pan tam pojedzie, musi pan zdecydować, ile żyć chce pan otrzymać i jaką rolę odgrywać w danym życiu. Ponieważ w naszym wymiarze nie istnieje czas, może pan dostać tyle żyć, ile pan zechce. Tam zapomni pan, kim jest, aby mógł pan szukać siebie za każdym razem – w każdym życiu od nowa. Pomiędzy życiami musi pan wybrać, w co się chce bawić w następnym życiu. Musi pan także wybrać dla siebie płeć. W każdym życiu są bardzo fajne gry i zabawy zwane rodziną lub relacjami. Te to dopiero potrafią człowieka rozśmieszyć!
   Krob się zainteresował:
   – To brzmi wspaniale. Proszę mi jeszcze powiedzieć o innych grach i zabawach, w których mogę uczestniczyć, podczas gdy będę próbował odnaleźć siebie.
   – Och, jest ich dużo. We wszystkich może pan wziąć udział podczas swych wakacji. Bardzo popularna jest „zabawa w wojownika”. W tej zabawie może pan zobaczyć, ile razy można pana zabić w bitwie albo w innych okolicznościach, w których pomaga pan innym sprawdzić to samo. To bardzo zabawna gra, a najzabawniejsze jest w niej to, że wszyscy traktują ją serio. 
   Większość bierze w niej udział około 200 razy. Mówię panu, można umrzeć za śmiechu, taka jest fajna. Jest też zabawa w kupca. Pokazuje, ile razy można się wzbogacić, a później wszystko stracić. Bardzo interesująca, pyszna rozrywka. A co by pan powiedział na zabawę w woła roboczego? 

   Polega ona na tym, że robi się to samo codziennie przez osiem godzin przez około pięćdziesiąt lat i dostaje za to tyle pieniędzy, by nakarmić rodzinę i od czasu do czasu się upić. Jeśli wybierze pan płeć żeńską, może pan sprawdzić, ile razy potrafi posprzątać dom i ugotować, zanim zużyje pan swoje ciało. Nie bardzo to rozumiem, ale mam wrażenie, że ta gra ma także pomóc innym urlopowiczom w zabawie, którą nazywają „narodzinami”.

   Ale jest jeszcze lepsza: „zabawa w studiowanie” – zobaczy pan w niej, ile teorii filozoficznych można włączyć do swojej kolekcji podczas jednej gry w odnajdywanie siebie. Jeśli stanie się pan w niej dobry, może przekształcić się w „zabawę w guru”, w której uczestnik myśli, że jesteś oświecony, i pomaga innym urlopowiczom bawić się w studiowanie.

   Lecz najpopularniejszą rozrywką jest, niech pan słucha uważnie, zabawa, która trwa równocześnie z innymi zabawami. Nazywa się „zabawą w ofiarę i cierpiętnika”. Tu się pan dopiero uśmieje! Boki zrywać! Zobaczy pan, ile zwykłych sytuacji potrafi pan przekształcić w tragedię, ile razy może pan umrzeć na jakąś chorobę, ile razy spowodować, że będzie pan, jak tam mówią, nieszczęśliwy.
   Zdaje się, że przy tej grze trzeba tak wytrenować umysł, by potrafił negatywnie oceniać i osądzać różne rzeczy. Ja w ogóle nie mogę jej pojąć. Zdaje się, że wysyłają urlopowiczów do specjalnych szkół, by się dobrze jej nauczyli. Ale pierwsze nauki pobiera się u tych wczasowiczów, którzy bawią się w rodziców. Jak pan trochę poćwiczy, to na pewno pan się zorientuje, o co w niej chodzi.

   To brzmi wspaniale. Proszę mnie zapisać”.

   Tak więc, jak widzicie nasze życie na Ziemi jest tylko zabawą w gry, bawmy się więc wesoło, byle dotrwać do końca urlopu.
   Gier jak widać planeta oferuje każdemu multum, tylko wybierać 😀

   Pozdrawiam serdecznie z mojego urlopu ,gdzie gram w grę w „chowanego”

   PolubieniePolubienie

   Odpowiedz
   1. 

      Mariusz

      28 grudnia 2016

      Energetyzujący wpis, Anno/Aniu.

      PolubieniePolubienie

      Odpowiedz
4. 

   margaretq

   27 grudnia 2016

   „Ja jestem właśnie w tym specyficznym wieku (31 lat) i widzę to po moich gasnących rówieśnikach. Jeden kredyt, drugi, trzeci. Jeśli jakimś cudem zarabiają godne pieniądze (5% Polaków wg GUS) to i tak porażający, zwierzęcy lęk. Czy do 1 wystarczy, czy na kredyt hipoteczny wystarczy, czy dzieci będą miały jeść, czy nie wyrzucą z pracy, w której muszą spędzać minimum 12 godzin.

   Po dawnych energicznych i pełnych ideałów nastolatkach czy dwudziestokilkulatkach nie został nawet ślad. Nie pożartujesz, bo wszystko denerwuje, wkurza, wywołuje ból dupy. O czym pogadać? Filozofia, metafizyka, nauka – a skąd. Oni zajmują się przecież czymś konkretnym, produktywnym, a nie bujaniem w obłokach. Czyli zajmują się umieraniem za życia. Dokładnie tak, jak robiły to poprzednie pokolenia. Jeśli żyjesz dla siebie, to będziesz szczęśliwy, i wtedy to szczęście dasz innym.”
   Ja właśnie pracuję z takimi ludźmi o których mówisz, choć nie mam dokładnych danych czy mają jakieś kredyty, a dziecko utrzymaniu ma tylko jedna z dziewczyn. Ale to gaśnięcie, o którym mówisz, widać jak najbardziej, i objawia się przede wszystkim w permanentnym wkurzeniu pracą i złości na współpracowników za to, że firma teraz jest w kryzysie. Wzmianki o starości i niedomaganiach – na razie półżartem – też się już pojawiają.
   Tak się zastanawiam jacy byli 10-15 lat temu, kiedy chodzili do liceum, na studia, zaczynali pierwszą pracę. Jaki wydawał im się świat, w co wierzyli, czy mieli więcej radości życia, niż teraz?
   Ja jestem niewiele młodsza od nich, jednak na szczęście nie zgorzkniałam, mimo pierwszych rozczarowań rynkiem pracy. Przyjęłam rolę obserwatora i to daje mi dużo inspiracji do tworzenia. Zdecydowanie to zdrowsza opcja niż powoli gorzknieć tak jak oni, i narzekając na rzeczywistość dookoła – stawać się jej częścią.

   PolubieniePolubienie

   Odpowiedz
5. 

   Marta

   26 grudnia 2016

   Ja z kolei jestem przykładem typowego samoluba. Postanowiłam w życiu kilka rzeczy. Nigdy nie będę pracowała w sklepie za grosze i nigdy nie wezmę kredytu na mieszkanie. Teraz mieszkam z dużo ode mnie starszym mężczyzną (ja 30, on 46) z kredytami (w tym na mieszkanie), zestresowanym i strasznie czasem na mnie wkurzonym, bo nie mam takich stresów w życiu jak on.

   PolubieniePolubienie

   Odpowiedz
6. 

   annna81

   26 grudnia 2016

   Zabawne:) Dokładnie na ten sam temat rozmawiałam dzisiaj rano z swoją mamą (ja 35 lat, ona 62). I wspólnie doszłyśmy do tego samego wniosku: czas zacząć siebie doceniać, dbać o siebie, rozpieszczać… Nie skąpić sobie, nie odmawiać – dziadować, a żyć.

   PolubieniePolubienie

   Odpowiedz