Być spokojnym na świecie. Wiara a wiedza
Żyję na tym świecie już od 1985 roku. Publikuję swoje opinie na temat rzeczywistości od 2011 roku na mojej stronie Jarek Kefir Com, a na poprzedniej, już zlikwidowanej, od 2009 roku i jeszcze wczesnej (ale przed 2009 wiedziałem mało na tematy alternatywne.) To wcale nie tak dużo, wręcz mało, jednak do pewnych wniosków już doszedłem. 😉
Przez ostatnie 13 lat zdobyłem aż nadto dowodów na to, że ten świat jest piekielny i ogólnie do dupy. Przy czym w tych ostatnich latach nie kierowałem się tym, co sądzą tzw ludzie uduchowieni, bo każdy z tych autorów tworzy własną doktrynę, ścieżkę. Czyli wiarę. A ja nie wierzę w nic.
Wierzyć = Brać coś za prawdę bez dowodów. Wiedzieć = Dotrzeć do prawdy po analizie dowodów i / lub wykonaniu badań.
No ale co mi dała wiedza? Poza tym, że mogę zdystansować się od zgiełku tego świata i bardziej rozwijać to, na czym mi zależy, nie oglądając się na opinię innych? No zapewne dała też trochę nerwów, bo widzę tych ludzi, którzy jak te pracowite żuczki ciągną tę swoją kuleczkę dniami i nocami, i nie mogę pojąć, dlaczego to robią. I przede wszystkim, dlaczego zgadzają się na to, co jest. Owszem, znam mechanizmy psychologiczne i inne, które stoją za takim zachowaniem. Lecz czasami wciąż nie mogę wyjść ze zdumienia i metafizycznej zgrozy.
Lecz ludzka wiedza nie jest w stanie odpowiedzieć na pytanie: Dlaczego. Czyli jaki jest sens. Z kolei wiara nadaje jakiś tam sens, ale są to różowe okulary. Gdy patrzy się przez nie, to nie jest już tak szaro i buro, ale obraz jest zamazany, trudno spojrzeć inaczej, niż te okulary nakazują. Wiara to bardzo szerokie pojęcie, i nie należy jej mylić z religią. Wiara może być na przykład taka, że komunizm doprowadzi do wyzwolenia proletariatu, że wolny rynek doprowadzi do bogactwa szersze masy ludzi, że nauka ma niepodważalne argumenty na różne pytania, że zakładając rodzinę będziemy w końcu szczęśliwi. I tak dalej.
Co zrobić z umysłem, który we wszystko wątpi? Może po prostu to, co najprostsze, czyli zatrzymać go lub chociaż wyciszyć? Zdystansować się także do niego? Skoro społecznie uznawane, jak i nie uznawane (czyli antysystemowe) wiary nie dały odpowiedzi, to należy uznać, że umysł również nie jest w stanie jej dać. I znaleźć punkt zaczepienia.. nigdzie, czyli wyciszyć także łapczywe pragnienie wiedzy? No i robić to, co do tej pory, plus poszukać czegoś nowego? Ciekawe, czy Wy również doszliście do takich wniosków.
Jarek Kefir
Dodaj komentarz