Złudzenia nadają życiu sens i cel
Podobno im mniej człowiek wie, tym łatwiej mu żyć. Wiedza daje wolność, ale unieszczęśliwia. To wersja rozszerzona artykułu, który był publikowany niedawno. A więc zaczynamy. Pojęcie wiary jest czymś więcej, niż tylko wiara w dogmaty religijne. Wiara jest nieodłącznie związana z nadzieją. Nadzieją, że będzie lepiej, lub że będzie chociaż dobrze. Wiara w ideologie polityczne, z których każda z nich obiecuje lepszy świat, to także wiara.
Obecnie, po faktycznym upadku wielkich religii (gorliwi wierzący to może kilka procent społeczeństwa), istnieje inna wiara. Czyli przekonanie, że po skończeniu szkoły znajdziesz sobie fajną pracę, potem poznasz równie fajną kobietę, będziecie mieli dwójkę dzieci i psa, i napiszecie swój pozytywny „koniec historii” w eleganckim domku na suburbiach, lub chociaż w mieszkaniu na osiedlu deweloperskim. A potem aniołowie w niebie zapłaczą ze wzruszenia, a napisy końcowe ogłoszą: i żyli długo i szczęśliwie.
W takim przekonaniu wyrastały całe pokolenia urodzone w latach 70, 80, 90 i 00. Jednak obecnie z powodu masowego dostępu do informacji (internet), młodsze pokolenie jest całkowicie pozbawione złudzeń, nadziei i marzeń. Wiedzą, że czeka ich prawdopodobnie zapierdziel w Januszexie Sp. z o.o., wynajem mieszkania do końca życia, i ciężkie perypetie w relacjach lub niemal zupełny ich brak.
Wtedy wykształca się nowy rodzaj wiary: YOLO, czyli żyjesz tylko raz. Całkowity ateizm i materializm, nakierowanie wyłącznie na hedonizm i przyjemność, jak największa konsumpcja, zaliczanie kobiet (nieliczna grupa mężczyzn tak może), lub też zaliczanie przystojnych mężczyzn, którzy tworzą sobie tinderowe haremiki.
Jest to wyraz głębokiego ludzkiego lęku przed nieznanym, przed otchłanią nieskończoności i niewiedzy. Każda wiara daje gotowe odpowiedzi na te pytania, i wycisza ten lęk. Z kolei poszukiwanie wiedzy o tym świecie kawałek po kawałku pozbawia wiary w cokolwiek, ale także nadziei i marzeń. Te słodkie iluzje są owszem, nieprawdziwe, ale dają siłę i napęd, by żyć, by jakoś czuć sens egzystencji na tym łez padole.
Wiedza pozbawia Cię poczucia sensu, celu i chęci, by żyć. Gdyż ten świat nie należy do zbyt udanych ani fajnych. I nie ma odpowiedzi, dlaczego ten świat taki jest. Nie będzie jej aż do śmierci. Albo to zaakceptujesz, albo nie. Jeśli nie – możesz wtedy np wrócić do wiary religijnej, rzucić się w kolorowe i połyskujące neony ezoteryki, lub zrobić cokolwiek innego. Ale to nic nie zmieni. I dalej musisz radzić sobie sam, żeglując po morzu nieskończoności.
Tak więc to nie „zły internet” jest przyczyną takiej a nie innej postawy młodych ludzi. Lecz DOSTĘP DO INFORMACJI i WIEDZY. Starsze pokolenia tego nie miały, i u progu dorosłości w wieku 25 lat wchodzili pełni różnych nieprawdziwych wyobrażeń na temat życia. Byli na etapie dzieci wierzących, że jak będą grzeczni, to święty Mikołaj da im worek cukierków. A późniejsze życie zweryfikowało te przekonania. U młodych natomiast nie ma żadnych złudzeń już na starcie. Więc zostały cynizm, makiawelizm, nastawienie na łapczywe gromadzenie dóbr i przyjemności, lub też depresja, zniechęcenie i nihilizm.
A w drugą skrajność? Co by było, gdyby zapewnić ludziom różne dobra tak, by życie nie było walką o przeżycie z miesiąca na to miesiąc, lecz by było.. życiem? Pokazał to eksperyment Calhouna przeprowadzony na myszach. Zapewniono w nim nieograniczony dostęp do jedzenia. W ciągu kilku pokoleń straszliwie się zdegenerowały i kolonia wyginęła. Na ludzi dobrobyt działa generalnie podobnie – wystarczy popatrzeć na syte społeczeństwa Zachodu. I tak źle, i tak niedobrze, a wiele problemów ludzkiej jak i światowej natury jest nie do rozwiązania.
Gdyż sama podstawa świata jest błędem czy też mocną niedoskonałością. Rozwiązując jeden stary problem, powoduje się powstanie kilku nowych problemów. To niekończąca się matryca błędu.
Dodaj komentarz