Duchowość ezoteryczna i goniący nas „horyzont zdarzeń” o nazwie: czas
To, co nazywamy „życiem”, jest w istocie ucieczką przed goniącym nas horyzontem zdarzeń. Niewidzialnym, cichym, wiecznie obecnym tuż za nami. Nie trzeba być fizykiem kwantowym ani mistykiem, by to poczuć — wystarczy chwila głębszej ciszy, bez telefonu, bez muzyki, bez współczesnych rozproszeń uwagi. Wtedy właśnie słychać ten lekki szum za plecami. To nie jest wiatr. To nie wspomnienia. To ten horyzont, cienka granica pomiędzy istnieniem a niebytem, pomiędzy teraźniejszością a przeszłością, to ten zew otchłani, który nigdy się nie zatrzymuje. Lecz ciągle czujemy na plecach tego oddech. Polecam obejrzeć stary film z lat ’90 – Langoliery (ang. Langoliers), by poczuć ten klimat w dobitnie dojmujący sposób. Niemal go posmakować czubkiem języka.
Czas Plancka — najmniejsza możliwa jednostka istnienia — to rytm, w jakim ten horyzont nas dogania. To dystans, jaki dzieli nas od niego – tak niewiarygodnie mało! Każda sekunda naszego życia to nieustanna wymiana między byciem i nie-byciem, między: „jeszcze tak”, jak i: „już nie.” Przestrzeń Plancka, ten niepojęty mikroskopijny dystans, to właśnie przepaść, która oddziela teraźniejszość od przeszłości. To tam znika „tu i teraz”. Teraźniejszość jest iluzją, cienkim lodem nad otchłanią nieistnienia, która w każdej chwili zapada się w otchłań. W tej perspektywie, przeszłość już nie istnieje, zaś przyszłość jeszcze nie istnieje. Pomiędzy tymi dwiema równoległymi ścianami, które zbliżone są do siebie niewiarygodnie blisko, jest „tu i teraz”. Tu i teraz, czyli konstrukt mniejszy od odległości Plancka i krócej trwający, niż czas Plancka. Tu i teraz, czyli nieskończenie mały łącznik pomiędzy tym, co już nie istnieje (przeszłość), a tym, co jeszcze nie istnieje (przyszłość). Taka iskra życia – maleńki przeskok pomiędzy tymi dwiema iluzjami. Jak bardzo odklejone jest wg Ciebie takie rozumowanie? 😉
Ciąg dalszy poniżej. Polecam też:
Życie, czyli chwilowa ucieczka przed horyzontem zdarzeń
Myślimy, że poruszamy się do przodu. Że żyjemy, tworzymy, zdobywamy. Ale w rzeczywistości uciekamy — przed czarną dziurą, która bezlitośnie mieli wszystko, co istnieje. Przed czarną dziurą, którą dla nie poznanki potocznie określa się słowem: „czas.” A mieli ona nie w sensie dosłownym, kosmicznym — ale w sensie duchowym, ontologicznym, a czasami wręcz eschatologicznym. Każdy nasz oddech to krok dalej od nieistnienia, ale też, paradoksalnie, krok bliżej do jego granicy. Każdy dzień to zwycięstwo nad Nicością — i jednocześnie jej zaproszenie, które ciągle się zbliża. Bo to, co nas goni, jest równie nieubłagane, co doskonałe. Wręcz piekielnie doskonałe.
I choć ten horyzont jest oddalony od nas tylko o czas Plancka, nigdy nas nie dogania – aż do chwili śmierci. Wtedy pęka napięcie, a my przestajemy uciekać. Nie ma już wtedy „teraz”, nie ma „wczoraj” ani „jutro”. Wszystko stapia się w jedność. Horyzont zdarzeń nas dogania i wciąga w siebie — w strefę poza czasem i przestrzenią, w miejsce, gdzie nie ma już nawet idei przemijania. I to właśnie tam, w tej pozaczasowej otchłani, spoczywa wszystko, co kiedyś istniało.
Ciąg dalszy poniżej. Polecam też:
Czy przeszłość (czas) jest iluzją?
Przeszłość nie ginie — ona tylko przestaje być dostępna dla systemu doczesnej materii. Pamięć o niej przechowują nasze świadomości (dusze), które — czuję to coraz mocniej — nie pochodzą z tego świata. Świadomość jest jak echo spoza czasu i przestrzeni, które tylko chwilowo wibruje w ludzkim ciele. To, że pamiętamy, że wspominamy, że czujemy tęsknotę — to dowód na to, że część nas samych już dawno przekroczyła ten horyzont, i tylko fragment został po tej stronie, by jeszcze przez chwilę patrzeć na niebo i drzewa.
A może w tym cały sens? Może nasze istnienie to właśnie sztuka ucieczki — nie po to, by przetrwać, ale by tworzyć w tym morzu chaosu spotykanym na naszej drodze? By z każdej chwili wycisnąć jej ostatni blask, zanim wciągnie ją Nicość, Otchłań, ta ezoteryczna „Biezdna.” Dlatego robię zdjęcia. Fotografuję mgły, jesienne liście, światło-cienie, próbując zatrzymać to, co i tak już znika. Każde zdjęcie jest dla mnie próbą złapania horyzontu zdarzeń, zanim pochłonie kolejny i kolejny ułamek sekundy. A być może, jest to wersja próba zajrzenia poza ten horyzont zdarzeń, poza tę nieuchronną i ostateczną granicę, poza największe, ziemskie tabu?
📸 Jeśli czujesz tę samą wibrację, jeśli moje słowa i zdjęcia dotykają w Tobie czegoś, co też ucieka przed horyzontem — możesz pomóc mi to dalej uchwycić. Wsparcie, nawet najmniejsze, pozwala mi wyruszać na kolejne fotograficzne wędrówki, jak i pisać artykuły. Każda darowizna to gest współtworzenia — chwila zatrzymana wspólnie, zanim rozpłynie się w czarnej ciszy, niemej rozpaczy / radości wieczności.
1️⃣ Nr konta: 84 1160 2202 0000 0006 1935 5350
2️⃣ Blik na nr telefonu: 886 489 463
3️⃣ Przez BuyCoffe: [Kliknij tu]
4️⃣ Przez PayPal: [Kliknij tu]
Polecam też:
Poniżej: luźno związane z tematem duchowości zdjęcia jesieni
Jesień jest jak taki metafizyczny horyzont zdarzeń. Przyroda ze stanu aktywności przechodzi w czuwanie na zimowym stand by. Jeśli chcesz powiększyć zdjęcie, po prostu na nie kliknij:
Dodaj komentarz