Jarek Kefir Bez Cenzury – Niezależne Media

Pasożyty są groźniejsze, niż myślimy. Mogą zaatakować mózg, wywołując objawy podobne do chorób psychicznych

Cytat: „Cierpisz na halucynacje, depresję lub chorobliwą zazdrość? Być może dolegliwości te wcale nie kwalifikują się do wizyty u psychiatry, lecz do spotkania z parazytologiem. Ich przyczyną może być bowiem zakażenie pasożytami. Ostatnie badania dowodzą, że mikroskopijne żyjątka mogą zmienić osobowość swojej ofiary. Potrafią też sprytnie sterować zachowaniem i myślami człowieka. Niektóre osiągnęły w tym mistrzostwo.

Miejsce na podium z pewnością należy się pierwotniakowi, o którym słyszeli wszyscy właściciele kotów i kobiety w ciąży. To Toxoplasma gondii, pasożyt wywołujący toksoplazmozę. Naukowcy od dawna podejrzewali, że zakażenie nim może wywoływać tak ciężkie choroby psychiczne, jak schizofrenia czy choroba afektywna dwubiegunowa. Najnowsze badania potwierdzają te przypuszczenia i wyjaśniają, w jaki sposób mikroskopijny pierwotniak może doprowadzić człowieka do szpitala psychiatrycznego albo zupełnie pozbawić chęci do życia.

Toxoplasma gondii zmienia w mózgu gospodarkę neurohormonalną komórek odpowiedzialnych za produkcję dopaminy, neuroprzekaźnika kontrolującego bardzo wiele aspektów naszego zachowania, wpływającego na osobowość i emocje, dowiedli uczeni z University of Leeds. U osoby chorej na toksoplazmozę dochodzi do nadprodukcji dopaminy. Zbyt duża ilość tego neuroprzekaźnika może wpłynąć na rozwinięcie schizofrenii i choroby dwubiegunowej, w której okresy depresji przerywane są atakami manii. Możliwe też, że korzenie zachorowania na schizofrenię wywołaną przez toksoplazmozę sięgają życia płodowego. Zdaniem niektórych badaczy już u nienarodzonego dziecka, które zaraziło się toksoplazmozą od matki, pasożyt zaburza tworzenie się nowych połączeń i równowagę biochemiczną w mózgu, co może prowadzić w dorosłym życiu do rozwoju schizofrenii.

Podstępność pierwotniaka widać w sposobie traktowania swoich nosicieli. Jego cysty są zjadane przez myszy. Aby stamtąd trafić do kociego organizmu, gdzie odbywa się dalszy ciąg cyklu życiowego, pasożyt musi skłonić mysz, aby dała się pożreć kotu. W tym celu atakuje mózg gryzonia, by wywołać w nim zmiany neurochemiczne, które wyłączają ośrodki strachu. Pozbawiona instynktu samozachowawczego mysz nie boi się drapieżników, żerując spokojnie na łowieckich terenach kotów.

U ludzi toksoplazmoza także nie pozostaje bez wpływu na psychikę i zachowanie. Zdaniem prof. Jaroslava Flegra z Uniwersytetu Karola w Pradze zmiany osobowościowe wywołane przez pierwotniaka są różne w zależności od płci. Chore kobiety stają się bardziej śmiałe i towarzyskie (zachowują się podobnie jak myszy niebojące się kotów). Z kolei mężczyźni pod wpływem zmian wywołanych przez Toxoplasma gondii stają się bardziej agresywni i podejrzliwi.

Mózg atakuje też inny powszechnie występujący pasożyt – tasiemiec. Jego larwy po przeniknięciu przez ściany jelita do układu krwionośnego mają zdolność przekraczania bariery krew-mózg. Niektóre dostają się więc aż do tkanek mózgowych. W mózgu ofiary larwy przemieszczają się i coraz bardziej uciskają na okoliczne komórki nerwowe. Efektem tych wędrówek są ataki drgawki podobne do padaczki, okropne bóle głowy, uczucie dezorientacji i dekoncentracji. Zdarza się, że larwy powodują trudności w utrzymaniu równowagi. Dolegliwości i zmiany zachowania utrzymują się przez wiele lat od zakażenia. Często pojawiają się dopiero wtedy, kiedy larwy umierają.

Jeszcze bardziej niebezpieczna bywa neglerioza, czyli zakażenie pierwotniakiem Naegleria fowleri. Do ludzkiego ciała pasożyt dostaje się przez nos. Może to nastąpić w wodzie podczas pływania w ciepłych jeziorach, rzekach, źródłach termalnych, niechlorowanych basenach albo podczas oddychania nad wodą, bo ameba unosi się też w powietrzu. Ludzki układ odpornościowy jest wobec niej bezradny, bo naegleria ma zdolność do obudowywania się cystą, przez którą nie są w stanie przeniknąć ludzkie komórki odpornościowe.

Pasożyt po przedostaniu się do nosa zmierza prosto do mózgu przez wypustki komórek węchowych. Wywołuje w nim bardzo poważną, najczęściej śmiertelną infekcję, zwaną ostrym pierwotnym zapaleniem mózgu (PAM).

Tkanki mózgowe ulegają podczas tej infekcji kompletnemu zniszczeniu. Zanim to nastąpi, chory doświadcza różnych niepokojących objawów. Może mieć halucynacje, nie jest w stanie skupić się na otoczeniu, wydaje się zdezorientowany i nieobecny. Dochodzi do zespołu objawów zwanych przez psychiatrów splątaniem, co oznacza kompletne zaburzenie toku myślenia, przymglenie świadomości, utratę kontaktu z otoczeniem i jednoczesne pobudzenie ruchowe (tylko w obrębie łóżka, ponieważ chory nie jest w stanie już z niego wstać). Do śmierci dochodzi w ciągu kilku dni. Na chorobę nie ma lekarstwa.

Niektóre robaki wcale nie muszą docierać do mózgu ofiary, aby wpłynąć na jej zachowanie. Wystarczy tylko, że umiejętnie przysporzą jej bólu, a udręczony nosiciel zrobi wszystko, czego pasożyt sobie zażyczy. Tak właśnie postępuje riszta, czyli nitkowiec podskórny (Filaria medinensis), atakujący w ciepłych krajach Afryki, Azji i Ameryki Południowej. Człowiek zakaża się, wypijając wodę zanieczyszczoną oczlikami, pierwszymi nosicielami larw riszty. W przewodzie pokarmowym larwy wydostają się z oczlików i dojrzewają, zamieniając się w cienkie, białe robaki. Samce po zapłodnieniu giną, natomiast samice rozpoczynają mozolną wędrówkę przez ściany jelita do warstw podskórnych, najczęściej zagnieżdżają się w nodze. Tam dojrzewają, co zajmuje im około roku. Osiągają w tym czasie nawet metr długości.

Po uzyskaniu dojrzałości samice mają jeden cel – muszą złożyć larwy wprost do wody. Tylko jak to zrobić, mieszkając pod ludzką skórą? Robaki wymyśliły na to sposób. Wywołują w nodze dokuczliwy stan zapalny. Wtedy ofiara sama biegnie do rzeki lub jeziora i moczy w niej chorą nogę, próbując ukoić gorączkę i ból. W tym samym czasie samica nitkowca, czując obecność wody, wysuwa się częściowo ze skóry i szybko składa larwy. Potem chowa się z powrotem pod skórę, nie zamierzając wcale opuszczać posłusznej ofiary. Chyba że ta w porę uchwyci odwłok samicy i ostrożnie usunie metrowego robaka z ciała, nawijając go po kawałku na patyk.

Jednak ta upiorna operacja wcale nie musi oznaczać końca kłopotów. Po takim traumatycznym przeżyciu człowiek ma prawo nabawić się zespołu Ekboma, zwanego inaczej halucynozą pasożytniczą. Osobie dotkniętej tą przypadłością ciągle się wydaje, że pod jej skórą wędrują robaki, drążąc bolesno-swędzące tunele. Problem w tym, że nigdy nie wiadomo, czy to na pewno tylko urojenia…

Autor: Katarzyna Burda

---

🍀 CZY POMOŻESZ ROZWIJAĆ TĘ NIEZALEŻNĄ STRONĘ? Nie mam takich źródeł utrzymania, jak propagandowe media. Twoje wsparcie umożliwia częste, regularne publikacje, jak i treści dobrej jakości:

1️⃣ Przelew na konto o nr: 16 1020 4795 0000 9102 0139 6282

Przelewy z zagranicy:
-Kod BIC (Swift): BPKOPLPW
-IBAN: PL16102047950000910201396282

2️⃣ Przez Pay Pal: https://www.paypal.com/cgi-bin/webscr?cmd=_s-xclick&hosted_button_id=QFQ8UFRVAKUCG

3️⃣ Przez Buy Coffe: https://buycoffee.to/kefir

4️⃣ Przez klucz BTC: bc1qlx8la2wdmfwnsx8kfr27tu43u0ux6fyamhnevm