Jarek Kefir Bez Cenzury – Niezależne Media

10 odpowiedzi na „DUCHOWOŚĆ: GLOBALNY HOLOGRAM OSZUSTWA”

1. 

   ricardo

   18 grudnia 2014

   Zobaczcie: http://vimeo.com/26007576

   PolubieniePolubienie

   Odpowiedz
2. 

   gmo zabija

   15 grudnia 2014

   co do artykulu, na swiecie jest tyle samo dobra co zla, jak sie probuje wyeliminowac zlo i zamyka co 100go obywatela w wiezieniu momentalnie powstaje paru seryjnych mordercoe bo rownowaga musi byc zachowana

   PolubieniePolubienie

   Odpowiedz
3. 

   Dbam_o_zdrowie

   15 grudnia 2014

   Kefir a jak byś nazwał ten nasz matrix przed filmem braci wachowskich? Ja po twoich felietonach jestem juz przekonana – ludzkość jest wirusem zrzerającym matkę naturę. Tylko lekarstwa nie ma.

   PolubieniePolubienie

   Odpowiedz
   1. 

      gmo zabija

      15 grudnia 2014

      matka natura pozwala zzerac jednego przez drugiego i nie ma z tym problemem wiec mamusia bym tego nie nazwal nawet chyba nie macocha, wlasnie ludzie sa pierwszym ogniwem ktore wie ze to jest be, ziemska natura jest b agresywna, dopiero ludzie musieli przybyc z andromedy zeby powoli zmieniac swiadomosc wszystkim takze zwierzetom

      PolubieniePolubienie

      Odpowiedz
   2. 

      Jarek Kefir

      15 grudnia 2014

      Dramatem ludzi jest to, że większość z nich ma podświadomość, czyli sferę emocjonalną, na poziomie kilkuletniego dziecka. Za to umysł – sięgamy tutaj wyżej. Intelekt bez przepracowanej sfery emocji i serca, musi rodzić potwory. Technologicznie jesteśmy na poziomie słabej cywilizacji kosmicznej. Mentalnie i duchowo jesteśmy na poziomie głębokiego neolitu.

      PolubieniePolubione przez 1 osoba

      Odpowiedz
   3. 

      Jarek Kefir

      16 grudnia 2014

      @Dbam_o_zdrowie – nazwałbym ten system hydrą albo chimerą.

      PolubieniePolubienie

      Odpowiedz
4. 

   szymon wiejkowski

   15 grudnia 2014

   Podstawy:
   Każdy system może zachowywać się zarówno stabilnie, jak i niestabilnie. Równania rządzące ołówkiem stojącym na końcu zaostrzonego grafitu mają dobre matematyczne rozwiązanie, gdy środek ciężkości znajduje się dokładnie nad ostrym końcem – ale nie możesz postawić ołówka na nim, ponieważ rozwiązanie jest niestabilne. Niewielkie zaburzenie wytrąca system z tego rozwiązania. Z drugiej strony kulka leżąca na dnie czaszy pozostaje tam, ponieważ – jeśli zostanie nieco wytrącona z tego położenia – wraca. Fizycy zakładali, że każde zachowanie, które mogli regularnie obserwować, musi być stabilne, gdyż w rzeczywistym systemie drobne zakłócenia i niepewności są nie do uniknięcia. Nigdy nie znasz dokładnie parametrów. Jeśli wymaga się, aby model był fizycznie realistyczny i odporny na małe zaburzenia, musi to być z pewnością – zdaniem fizyków – model stabilny.

   Jeśli możesz zobrazować kształt to możesz zrozumieć system.

   Jego jedynym oscyloskopem był umysł, ale był to umysł ukształtowany przez lata badań wszechświata topologicznego. Smale wyobrażał sobie cały zakres możliwości oscylatora, całą przestrzeń fazową -jak to nazywają fizycy. Każdy stan układu w danym momencie był reprezentowany przez punkt w przestrzeni fazowej; wszystkie informacje o jego położeniu albo prędkości były zawarte we współrzędnych tego punktu. Kiedy system zmienia się w jakiś sposób, punkt przesuwa się na nowe miejsce w przestrzeni fazowej. Kiedy system zmienia się w sposób ciągły, punkt podąża po trajektorii.

   Topologia opisuje skomplikowaną i niepoliczalną rzeczywistość w sposób dający ogólny, wyobrażalny i policzalny zespół jego właściwości.

   Układy rozwiązywalne przedstawia się w podręcznikach. One się porządnie zachowują. W przypadku układów nieliniowych, naukowcy zastępują je liniowymi przybliżeniami albo znajdują jakieś „tylne wyjście”. Podręczniki pokazują studentom tylko te rzadkie układy nieliniowe, które dają się rozwiązać takimi technikami. Nie wykazują one wrażliwości na warunki początkowe. O układach równań nieliniowych z realnym chaosem rzadko nauczano i rzadko się uczono. Kiedy ludzie potykają się o takie rzeczy – a tak się zdarza – całe ich wykształcenie przemawia za pozbyciem się ich jak o anormalnych. Tylko nieliczni pamiętali, że to rozwiązywalne, uporządkowane układy liniowe są anormalne. Tylko kilku rozumiało, jak nieliniowa jest dusza przyrody. Enrico Fermi wykrzyknął pewnego razu: „Nie jest powiedziane w Biblii, że wszystkie praw a przyrody są wyrażalne równaniami liniowymi!”

   Zatem, jaki jest wymiar kłębka szpagatu? Mandelbrot odpowiedział na to: „To zależy od twojego punktu widzenia. Z wielkiej odległości kłębek jest tylko punktem z zerowym wymiarem. Z mniejszej odległości, kłębek wydaje się wypełniać sferyczną przestrzeń, ma trzy wymiary. Z jeszcze mniejszej zauważamy sznurek i obiekt staje się efektywnie jednowymiarowy, chociaż ten jeden wymiar jest z pewnością poplątany wokół siebie w ten sposób, że wypełnia trójwymiarowy przestrzeń. Pojęcie liczby współrzędnych potrzebnych do określenia położenia punktu w obrębie tego obiektu pozostaje użyteczne. Z dużej odległości nie potrzeba żadnej- punkt jest tam, gdzie jest. Z mniejszej odległości potrzeba trzech. Z jeszcze mniejszej wystarczy tylko jeden – dana pozycja wzdłuż długości sznurka jest unikatowa niezależnie od tego, czy sznurek jest rozciągnięty czy poplątany w kłębek. I z perspektywy mikroskopowej: sznurek przekształca się w trójwymiarowe kolumny, kolumny rozwiązują się w jednowymiarowe włókna, lity materiał rozpada się na zerowymiarowe punkty. Mandelbrot odwołał się niematematycznie do teorii względności: „Pogląd, że numeryczny powinien zależeć od relacji obiektu do obserwatora odpowiada duchowi fizyki tego stulecia i jest nawet jego wzorcową ilustracją”.

   Fraktal jest sposobem widzenia nieskończoności okiem duszy.

   Naczynia krwionośne, od aorty do naczyń włosowatych, tworzą inny rodzaj kontinuum. Rozgałęziają się i dzielą, i znowu rozgałęziają, aż stają się tak wąskie, że komórki krwi są zmuszone prześlizgiwać się gęsiego. Natura ich rozgałęziania jest fraktalna. Ich struktura przypomina jeden z monstrualnych, urojonych obiektów wymyślonych przez mandelbrotowskich matematyków z przełomu wieku. Zgodnie z fizjologiczną koniecznością, naczynia krwionośne muszą wykonywać rodzaj sztuczki z wymiarem. Tak jak, na przykład, krzywa Kocha ściska linię o nieskończonej długości do małego obszaru, układ krwionośny musi ścisnąć potężną powierzchnię w ograniczonej objętości. Krew jako źródło zaopatrzenia ciała jest droga, a przestrzeń jest ceniona. Struktura fraktalna przyrody wymyśliła to tak skutecznie, że- w większości tkanek – żadna komórka nie jest dalej od naczynia krwionośnego niż o trzy, cztery komórki. Przy tym naczynia i krew zajmują niewielką przestrzeń, nie więcej niż pięć procent ciała. Jest to, jak przedstawił Mandelbrot, syndrom kupca z Wenecji: nie tylko nie możesz wziąć pół kilograma ciała bez rozlewu krwi, nie możesz wziąć nawet miligrama.

   Dla tych co chce się czytać.
   Jeszcze Kilka ciekawych informacji tam było min. o szczepionkach i wojenkach między naukowcami, ale tego dowiecie się jak sięgniecie po tą książeczkę sami.

   Acha! Czytam teraz jego nowszą książkę „Informacja, bit, wszechświat” i puki co to na głębszą uwagę zasługuje rozdział 12 ( W grzechu). O przypadkowości, które tak jak czas nie ma jednostki, a definicja przypadkowości ma podwójną i wykluczającą się wzajemnie naturę.

   DOBREJNOCKI.

   PolubieniePolubienie

   Odpowiedz
   1. 

      Maciek we Francji

      17 grudnia 2014

      Za dlugi ten komentarz, mimo ze ciekawy, zbastuj kolego wodoleju…Ommm 😉

      PolubieniePolubienie

      Odpowiedz
5. 

   szymon wiejkowski

   15 grudnia 2014

   Gra w Chaos – obraz zapisany w regułach:
   Aby grać szybko w chaos, potrzeba komputera z ekranem graficznym i generatorem liczb losowych, ale w zasadzie wystarczą też kartka papieru i moneta. Wybierasz początkowy punkt gdzieś na papierze. Obojętnie gdzie. Wymyślasz dwie reguły: regułę orła i regułę reszki.
   Reguła mówi ci, jak przechodzić od punktu do punktu: „Przesuń pięć centymetrów na północny wschód” albo „Przesuń 25% bliżej środka”. Teraz zaczynasz rzucać monetę i zaznaczasz punkt, używając reguły reszki, gdy wypadnie reszka, i reguły orła, jeśli wypadnie orzeł. Jeśli wyrzucisz pierwszych pięćdziesiąt punktów , stwierdzisz, że gra w chaos generuje nie przypadkowy rozkład kropek, ale kształt, który ujawnia z coraz większą ostrością w miarę przebiegu gry.

   Gra w chaos wykorzystywała fraktalną własność pewnych obrazów, własność polegającą na tym, że są one zbudowane z małych kopii głównego obrazu. Akt zapisywania zbioru reguł, które mają być iterowane losowo, przechwytuje pewną globalną informację o kształcie, a iteracja reguł na nowo kotłuje informacje bez względu na skalę. W tym sensie im bardziej fraktalny kształt, tym prostsze byłyby odpowiednie reguły. Barnsley szybko stwierdził, że mógłby odtworzyć wszystkie uznane za klasyczne fraktale z książki Mandeibrota. Technika Mandelbrota polegała na nieskończonym następstwie konstruowania i uszczegółowiania. W przypadku płatka śniegu Kocha albo uszczelki Sierpińskiego usuwa się segmenty liniowe i zastępuje je
   określonymi figurami. Używając gry w chaos, Barnsley wykonał obrazy, które zaczynały się jako nieścisłe parodie i stawały się stopniowo coraz ostrzejsze. Żaden proces uszczegółowiania nie był konieczny: tylko pojedynczy zbiór reguł, który jakoś zawiera w sobie ostateczny kształt.

   W jakimś sensie – twierdził Barnsley – przyroda musi grać w swoją wersję gry w chaos. „Jest tylko tyle informacji w jednym zarodku, ile potrzeba do zakodowania paproci. Więc istnieje granica drobiazgowości, z którą paproć może rosnąć. Nie jest zaskakujące, że możemy znaleźć ekwiwalent zwięzłej informacji do opisywania paproci. Byłoby dziwne, gdyby było inaczej”. Ale czy przypadek był konieczny? Hubbard również myślał o paralelach pomiędzy zbiorem Mandelbrota i biologicznym kodowaniem informacji, ale jeżył się na samą myśl, że taki proces mógłby zależeć od
   prawdopodobieństwa. „Nie ma żadnej przypadkowości w zbiorze Mandelbrota – powiedział. Nie ma żadnej przypadkowości w niczym, czym się zajmuję. Nie myślę również, że możliwość przypadkowości ma jakiekolwiek bezpośrednie zastosowanie w biologii. W biologii przypadkowość oznacza śmierć, chaos to śmierć. Wszystko jest wysoce ustruktualizowane. Jeśli klonujesz rośliny, kolejność, w jakiej wyrastają gałęzie, jest dokładnie taka sama. Zbiór Mandelbrota wypełnia pewien niezwykle precyzyjny plan, nie pozostawiając niczego przypadkowi. Mocno podejrzewam, że w dniu, w którym ktoś rzeczywiście wyliczy, jak jest zorganizowany mózg, odkryje, ku swojemu zdziwieniu, że istnieje nadzwyczaj precyzyjny schemat budowy mózgu.
   Idea przypadkowości w biologii jest tylko pozorna” .
   W technice Bamsleya jednak przypadkowość służy tylko jako narzędzie. Wyniki są deterministyczne i przewidywalne. Gdy punkty błyskają na ekranie komputera, nikt nie jest w stanie przewidzieć, gdzie pojawi się następny; zależy to od tego, jak spada w maszynie jej wewnętrzna moneta. Jednak jakoś strumień światła zawsze pozostaje wewnątrz granic niezbędnych do wyrzeźbienia kształtu wyrytego w fosforze. W tej mierze rola przypadku jest iluzją. „Przypadkowość to mylny trop
   powiedział Barnsley – Jest ważna przy otrzymywaniu obrazów posiadających pewną niezmienniczą miarę skoncentrowaną na obiekcie fraktalnym, ale sam obiekt nie zależy od przypadku. Z prawdopodobieństwem równym jednemu zawsze wykreślasz ten sam obraz.

   Tu chodzi prawdopodobnie o to, że natura w pewien sposób wie na 100% co zostanie stworzone w ostateczności i nie ryzykuje, że coś pójdzie nie tak, i ostateczny obraz rzeczy będzie różnił się od jej założonego planu – ja tu widzę albo błędne założenie, bo może jednak natura specjalnie pozwala sobie na pewien rodzaj różnorodności, albo jakimś cudem zna przyszłość, co też nie jest, aż tak bardzo niedorzeczne, ja sądzę jednak, że pozwala sobie na różnorodność – co w sumie nie wyklucza też założenia, że wie z przyszłości, iż różnorodność jej się opłaca. Z tego powodu kwestia wydaje się bardzo otwartą na przemyślenia.- dopisał Szymon Wiejkowski.

   „Na ewolucje zmiennej wpływa każda inna zmienna, na którą ona oddziałuje. Ich wartości muszą się jakoś zawierać w historii tej ewolucji. W jakiś sposób pozostawiają tam swoje ślady”. – Farmer.
   Prawdziwie przypadkowe dane pozostają rozproszone w nieokreślonym nieładzie ale chaos deterministyczny i ustrukturalizowany – układa dane w widzialne kształty. Ze wszystkich możliwych dróg nieporządku natura faworyzuje tylko kilka. – Farmer.

   Shaw wyciągnął z cienia kilka założeń mechaniki klasycznej. Energia w układach naturalnych istnieje na dwóch poziomach: na poziomie makroskali, gdzie pospolite obiekty mogą być liczone i mierzone, oraz na poziomie mikroskali, gdzie niezliczone atomy poruszają się bezładnym ruchem, dla których można wyznaczyć tylko wielkości średnie, takie jak temperatura. Jak zauważył Shaw, sumaryczna energia występująca w mikroskali może przewyższać energię makroskali, ale w układach klasycznych ten ruch termiczny nie był brany pod uwagę – był izolowany i bezużyteczny. Skale nie komunikują się ze sobą, „Nie trzeba znać temperatury ciała, aby rozwiązać jakiś problem z zakresu mechaniki klasycznej” – powiedział. Jednak według poglądu Shawa chaotyczne i ąuasi-chaotyczne układy kładą pomost pomiędzy makro i mikroskalą. Chaos był tworzeniem się informacji.
   Skąd bierze się ta informacja? Z gorącej kąpieli w mikroskali, gdzie miliardy molekuł tańczą w przypadkowym termodynamicznym korowodzie. Tak samo jak turbulencja transmituje energię z wielkiej skali przez łańcuch wirów w dół, gdzie rozprasza się ona poprzez działanie sił lepkości, informacja jest transmitowana z powrotem z malej skali do wielkiej; tak właśnie Shaw i jego koledzy zaczęli opisywać to zjawisko. Kanałem transmitującym informacje w górę jest dziwny traktor zwielokrotniający początkową przypadkowość, dokładnie tak jak efekt motyla zwielokrotnia małe niepewności w wielkoskalowy układ pogody.
   Kiedy mówili o informacji produkowanej przez układy, myśleli o spontanicznej generacji struktury w świecie. „Na szczycie skomplikowanej dynamiki są procesy biologicznej ewolucji albo procesy myślenia – powiedział Packard – Intuicyjnie wydaje się rozsądne, że te krańcowo złożone układy wytwarzają informację. Miliardy lat temu były tylko kropelki protoplazmy: teraz, miliardy lat później, jesteśmy my. Informacja więc była wytwarzana i przechowywana w naszej strukturze. W rozwoju umysłu od dzieciństwa jest ona nie tylko gromadzona, ale również tworzona – tworzona z połączeń, których tam nie było wcześniej”. Był to rodzaj rozmowy, który mógłby trzeźwego fizyka przyprawić o zawrót głowy.

   Na dziś już chyba wystarczy.

   PolubieniePolubienie

   Odpowiedz
6. 

   szymon wiejkowski

   15 grudnia 2014

   Witam!
   Bardzo dobrze napisany felieton. Jednakże z tym, że natura troszczy się o przekazanie jaka największej liczby genów poszczególnych gatunków i że najsilniejszy przeżyje, to już nie jest to takie pewne i oczywiste, bo nie mamy na to racjonalnych dowodów, wszystko to opiera się na domysłach. Dinozaury były potężne i bardzo zaawansowane, łańcuch żywieniowy domknięty, a system wzajemnych powiązań między gatunkami stabilny, ale jednak wszystko się rozleciało i wydawałoby się, że mało znaczące ssaki nie miały większych szans na przetrwanie – powiecie, że to przez meteoryt? No nie jest to takie oczywiste, były też miniaturowe dinozaury i powinny przetrwać. Ale mniejsza o to. Ziemia miała wiele okresów wielkich wymierań gatunków, czy te wszech mądre geny nie mogły już się tego nauczyć, że po latach stabilności, bywają lata chaosu? Ja myślę, że chodzi tutaj o coś więcej, uważam, że w system życia wpisana jest bioróżnorodność i twórcze podejście do problemu, a system daje przeżyć jedynie wtedy gdy Ci zależy na wykorzystaniu swojego potencjału. Ostatnią moją myślą jest to, że w chwili przejścia fazowego układ otrzymuje informacje z przyszłości i dlatego zawsze wybiera tą drogę, która zagwarantuje mu przetrwanie i wytworzenia bogatszego i bardziej skomplikowanego środowiska do przetwarzania informacji i tworzenia nowych struktur i klas organizmów. To taki skrót, bo powinienem napisać więcej o tym, że systemy dzielą się na dynamiczne (okresowe) i chaotyczne, które wytrącają system z ich okresowości poprzez tworzenie czegoś nowego. Polecam książkę Gleick J. – Chaos narodziny nowej nauki. Bardzo twórczo i dobrze wyjaśnione zagadnienie. Na koniec wstawiam kilka cytatów:

   „Ewolucja jest to chaos ze sprzężeniem zwrotnym”’ – Joseph Ford.

   „Bóg gra w kości ze wszechświatem – ale kości są fałszywe. I główne zadanie
   fizyki polega obecnie na odkryciu, jak zostały one sfałszowane i jak
   możemy ich użyć do naszych celów” – Joseph Ford.

   „Z filozoficznego punktu widzenia chaos mógłby być operacyjnym sposobem określenia wolnej woli w sposób, który pozwala na jej pogodzenie z determinizmem. Układ jest deterministyczny, ale nie możesz powiedzieć, co się stanie za chwilę. Jednocześnie zawsze miałem wrażenie, że ważne problemy tam w święcie muszą mieć coś wspólnego z organizowaniem się życia czy inteligencji. Ale jak to się bada? To, co robili biologowie, wydaje się zbyt praktycystyczne i specyficzne; chemicy z pewnością nie uczynili nic w tym kierunku; matematycy podobnie, a fizycy po prostu ignorowali
   problem. Zawsze miałem wrażenie, że spontaniczne wynurzanie się samoorganizacji powinno być częścią fizyki. Oto obie strony medalu. Tutaj porządek z pojawiającą się przypadkowością, a krok dalej – przypadkowość ze swoim własnym porządkiem”. – Farmer

   Za jakiś czas wstawię może więcej cytatów z tej książki.

   PolubieniePolubienie

   Odpowiedz