![PASOŻYDNICZA JARMULKAH KRADNĄCA DUSZĘ [OPOWIADANIE] [2]](https://jarek-kefir.art/wp-content/uploads/2025/09/file_0000000045fc61f99dd8cf4d6a1d8740.png?w=1024)
Pasożydujące jarmulkah: część 2 – obłąkany naukowiec i zakazane podziemia
Kiedy Adam zniknął bez śladu, opuszczoną od dawna kamienicą zaczęli interesować się dziwni ludzie spod ciemnej gwiazdy. Jeden z nich – dr Otto von Haldern – był postacią osobliwą. Oficjalnie: genialny i neurolog, neurobiolog i badacz świadomości, charyzmatyczny wykładowca akademicki. Nieoficjalnie: szaleniec z zespołem Aspergera, obsesyjnie zainteresowany starożytnymi artefaktami i ich związkiem z kontrolą umysłów. Coś jak dr Jekyl i mr Hyde – i nie wiadomo było, która część jego skomplikowanej, i co tu dużo mówić, zaburzonej osobowości, ma aktualnie przewagę. I nie wiadomo, która z nich ostatecznie wygra…
Haldern wiedział coś, czego nie wiedzieli inni: że pod starymi kamienicami w centrum miasta ciągną się kilometrami zapomniane korytarze i katakumby, budowane przez wieki, a może i nawet tysiąclecia i jeszcze wcześniej. Jedne budowane były przez powiązanych ślubami milczenia zakonników, inne przez masonów, a jeszcze inne przez kogoś o wiele bardziej obcego i mrocznego. Resztę zapomnianych budowniczych na zawsze przykrywają niepamięć i mroki pradziejów, kto wie, być może sięgające początków powstawania planety. Gdy Otto von Haldern wszedł do piwnicy, a potem odkrył ukryte drzwi prowadzące w dół, jego obsesja znalazła potwierdzenie. Zaczął wiercić się, jego tiki nerwowe na twarzy i na otworze gębowym osiągnęły apogeum, zaczął się także osobliwie ślinić na samą myśl otworzenia tych wrót ku nieznanemu. Jego rozmyślania przerwał mocny, dudniący, donośny łoskot otwieranych drzwi.
Pierwsza część opowiadania znajduje się tutaj:
To, co zobaczył, przeszło jego najśmielsze oczekiwania. Setki, a może i tysiące czapek w stylu jarmulkah – wszystkie pulsujące, organiczne, jakby żyły własnym życiem. Czuło się, że to nie są martwe przedmioty, ale inkubatory pasożydów świadomości.
Haldern uśmiechnął się tylko swoim zimnym, maniakalnym i głupkowatym uśmieszkiem. Jejciu, ale to będzie fajne, dzięki nim mogę przejąć świat – wyszeptał. Cały świat, hihihi! Cała Ziemia będzie na mniej spoglądać i odda mi błagalny pokłon. Kto wie, może mój geniusz doceni sam… Jego infantylne ruminacje, czyli myślopodobne wytwory zdeformowanego chorobą i traumami umysłu, teraz dosłownie szalały w jego głowie, raz szepcząc, innym razem wręcz się naśmiewając, ostatecznie oddając się swojej wielkościowej stronie w podświadomości.
Plan był prosty: zainfekować elity. Prezydentów, premierów, ekspertów, dziennikarzy, celebrytów i liderów opinii. Jedno nakrycie głowy – jeden nowy nosiciel. Jedna jarmulkah – jeden przejęty człowiek, a wraz z nim wszyscy jego odbiorcy. Cały świat miał paść u jego stóp, a on – dziwak od dawna wyśmiewany przez środowisko naukowe – miał stać się nowym demiurgiem nowego eonu. Jego eonu.
Ale wtedy zaczęły się komplikacje.
Po pierwsze: jarmulkah nie chciały być jedynie narzędziem. Każda miała własną wolę, własną świadomość i własny plan. Haldern myślał, że będzie je kontrolował – tymczasem one zaczęły kontrolować jego. Zamiast jednego demiurga pojawił się rojowy umysł pasożydów, osobliwa, ale też chaotyczna świadomość zbiorowa, która traktowała obłąkanego manią władzy i odwetu na ludziach doktorka jako pionka.
Po drugie: w podziemiach znalazł coś, czego się nie spodziewał. Ogromne, kilkumetrowe, organiczne jądro, coś w rodzaju żywego serca, które pompowało energię do wszystkich jarmulkah. Było ono połączeniem tkanki organicznej i technologii. Biło powoli, majestatycznie, a jego puls wwiercał się w świadomość, wsysał w duszę. Było jasne, że jarmulkah to tylko narzędzia, a prawdziwy byt – ten, który się przez nie objawiał – spał w ciemności od tysiącleci, czekając na swój własny, Wielki Eon. Na nowe rozdanie, nową erę.
I wreszcie po trzecie: ktoś jeszcze obserwował Halderna. Nikt nie wiedział, skąd się pojawili – ani kim byli – ale nazywali siebie Strażnikami Otchłani. Byli bezszelestni, zjawili się jakby z nikąd, po prostu nagle zamanifestowali swoją namacalną obecność. Ich celem było jedno: aby pasożydy z jarmulkah nigdy nie wydostały się na powierzchnię. Haldern stał się dla nich śmiertelnym zagrożeniem, ale także… nagłym, nieoczekiwanym sprzymierzeńcem. Bo może tylko ktoś tak obłąkany i genialny jak on był w stanie zrozumieć, z czym ludzkość ma teraz do czynienia.
Tak więc „idealny plan” przejęcia władzy nad światem zaczął się rozpadać. Profesor chciał być panem pasożydów, ale powoli stawał się ich naczyniem. Chciał kontrolować polityków, ale politycy – zainfekowani – zaczęli zdradzać objawy innej, nieznanej świadomości zbiorowej. Chciał być bogiem, a stał się pionkiem w grze istot, których istnienie wykraczało poza ludzkie rozumienie. I tu jest najważniejszy moment: czy genialny debil z Aspergerem – człowiek, który całe życie poświęcił na badanie tajników świadomości – stanie się ostatecznie zbawcą ludzkości, czy tylko narzędziem do jej całkowitego już zniewolenia?
Ciąg dalszy z pewnością nastąpi.
Polecam też:
Działajmy razem!
Podobało Ci się opowiadanie? Lubisz moje inne teksty, te pisane na serio? Postaw autorowi napiwek! Wsparcie Czytelników umożliwia niezależnym mediom przetrwanie; nie mam korporacyjnych sponsorów, jestem zdany na moją pensje i Wasze darowizny. Jeśli chcesz pomóc, to patrz poniżej:
1️⃣ Nr konta:
84 1160 2202 0000 0006 1935 5350
Dla: Jarosław Adam, tytułem: darowizna
Bic/Swift: BIGBPLPWXXX
IBAN: PL84116022020000000619355350
2️⃣ Blik na nr telefonu: 886 489 463
3️⃣ Przez BuyCoffe: [Kliknij tu]
4️⃣ Przez PayPal: [Kliknij tu]
Dodaj komentarz